Stappers, Stars and Stripes : San Francisco

Vreugde en verdriet liggen toch zo dicht bij mekaar. Zo kort na het goede nieuws van de geboorte van Noa werden we gisteren op de hoogte gebracht van het heel ernstige werkongeval van onze nonkel. Het is niet gemakkelijk om van zo ver steun te kunnen geven aan onze familie maar ik hoop dat jullie allemaal beseffen dat we met jullie meeleven!

Onze reis moet echter verder gaan en ik heb begrepen dat de blog ook best verder geschreven wordt.

We hebben gisteren en vandaag een nogal druk programma afgelegd met vooral vandaag een lange verplaatsing. Gisteren hebben we eerst nog een stukje San Francisco meegepikt. Zo zijn we in de straat van ons hotel naar het meest steile en kronkelige stukje weg gaan zien:

In San Fran zijn wel heel veel erg steile straten en dat maakt het wel uniek. Er gerust was ik echter niet met onze huurwagen. We hebben dan nog even kort langs een paar andere bezienswaardigheden gereden en zijn zo ook het huis van Mrs. Doubtfire tegen gekomen:

De stad was gisteren maar grijs dus zijn we snel op weg gegaan naar betere oorden. We zijn van plan de R1-route die langs de kust naar het zuiden gaat af te rijden. Eerste halte was Santa Cruz, onmiddelijk kregen we terug een zomers gevoel hier, een mooi strand met een pretpark er vlak langs:

Tessa heeft een Chinese vrijwilliger meegenomen in de zotste attractie:

We zijn vervolgens verder gereden tot Monterey waar we gingen overnachten. Monterey was gesluierd met de nodige lage bewolking maar was toch vrij sfeervol. Het stadje is bekend om z'n zeeleeuwen, waar we er maar 1 van dichtbij gezien hebben en zeeotters en walvissen waarvan we er geen gezien hebben.

Voor vandaag stond er een heel lange rit op het programma. Dit kwam vooral doordat we de "Scenic road" R1 gingen volgen. Deze route staat bekend om z'n adembenemende uitzichten op de ruwe kust (Big Sur):

Om toch nog voor het donker binnen te zijn moesten we heel selectief zijn met de plaatsen waar we stopten om even van het uitzicht te genieten. Halverwege de rit zijn we gestopt aan een soort van wegrestaurant in open lucht waar net een muziekband aan het optreden was. Heel gezellig, spijtig dat we nog 300 km voor de boeg hadden...

Onderweg zijn we nog een heel plezante groep zee-olifanten tegen gekomen. Een schoonheidswedstrijd gaan ze wel nooit winnen denk ik:

Deze morgend hadden we in Carmel (een gemeente waar ooit nog Clint Eastwood burgemeester was) langs de 17e eeuwse Spaanse missiepost gereden en toen we in Santa Barbara aankwamen hebben we dan ook langs deze missiepost gereden.